1 / 5
Het Virtuele Museum en de kunstenaars die hier in de Boterhal exposeren zijn 24 uur per dag op internet te vinden. De website promoot hedendaagse kunst en vormgeving van Nederlandse bodem. Gelukkig mogen we nu live van de kunstwerken genieten, iets waar ik in ieder geval niet zonder kan. Ik ben hier op uitnodiging van Gerben Steenvoorde, voorzitter van het Virtuele Museum. Samen met hem heb ik de expositie afgelopen woensdag mogen bekijken...
Het afbeelden van de mens is zo oud als de mensheid zelf
Grotschilderingen, prehistorische venus beeldjes, stenen beeldjes of keramische kannen van mannen - vaak krijgers - zoals in het Boliviaanse Tiwanaku rond het jaar 200 gemaakt, beschilderde Heilige beelden voor in de Kerk, een roerkop op een schip of zoals hier als ondersteuning van een draagbalk. De koppen van mannen, vrouwen en baby's kijken de bezoeker en de tentoongestelde werken als vanuit de 'hemel' toe. Nú een bijzonder extraatje dat wel heel toepasselijk is.
2 / 5
De koppen gaan een relatie aan met Joop, het portret dat Marion Vriens heeft vervaardigd uit papierpulp, wat een soort gepolychromeerd resultaat oplevert. Haar baby's zijn te zien op de bovenverdieping en verblijven in een kooitje - ze zien er wat onbeholpen uit zoals het uit papier-maché vervaardigde kindje Jezus in de kleurrijke Peruaanse kerststalletjes.
Nicole Linders toont vlezige organen, een soort jurkje en een torso van een vrouw. Ze wil daarmee de kwetsbaarheid van de vrouw weergeven en de onzekerheid over het eigen lichaam. In mijn ogen heeft haar tors in een roze lingerie setje iets weg van die prehistorische "Venus beeldjes" met sterk aangezette vrouwelijke vormen zoals de Venus van Willendorf, een beeldje van 24.000 jaar voor Christus. Haar lijf toont sterk aangezette vrouwelijke vormen - de vrouw als vruchtbaarheidssymbool - kwetsbaarheid? of juist een sterke vrouw?
3 / 5
De door Nicole gemaakte torso heeft ook iets weg van de ingesnoerde meisjes die de Japanner Nobuyoshi Araki fotografeerde en wereldroem bezorgde. Ik moet ook denken aan de goed gevulde dames op de billboards van het lingeriemerk "Sapph" en die verwijzen dan weer naar Gerben Steenvoorde's jurkje met inhoud. Een verlangen naar het aankomende voorjaar met als hoogtepunt "rokjesdag" zoals Martin Bril dat zo mooi noemde.
Op de tentoonstelling zijn veel vele collages te zien van Karin Roël, Lydia van de Streek, Karlijn Koster. Collages zijn voor het eerst gemaakt door Pablo Picasso en George Braques. Knipsels werden toegepast op hun kubistische schilderijen. Het was echter de Dadaïstische kunstenaar Kurt Schwitters die deze techniek heeft vervolmaakt. Zijn collages bestaan uit foto's, knipsels en letters; een mix van beeld en taal. Een soort dagboek-fragmenten die de complexiteit en het chaotische laten zien van het moderne dagelijks leven van de booming jaren '20. De hectiek van nu vinden we terug in diverse collages die hier te zien zijn.
4 / 5
Die van Karin Roël laten gelaagdheid zien - knipsels uit tijdschriften gecombineerd met foto's. Haar werken tonen de complexiteit van het leven. Om die nog wat aan te dikken maakt ze ook gebruik van taal. We lezen: aantrekkingskracht, verlangen, ruzie, kinderen, inspiratie, een nieuwe auto - ja het leven is complex en er moeten voortdurend keuzes worden gemaakt.
Op de bovenverdieping vinden we op de linkerwand collages van Lydia van de Streek met ondermeer een naakte vrouw op de achterbank van een auto - in afwachting - ik moest denken aan het wat vunzige werk "Back Seat Dodge'38" van Edward Kienholz en het wereldnummer "Paradise by the dashboard light" van de eveneens wat vunzige Meat Loaf uit 1978 of het nummer "Sleeping in my car"van de Zweedse rockband Roxette met de tekst "Sleeping in de backseat of my car...making love to you". Lydia's collages ademen die sfeer van de vrijgevochten jaren '70. Een andere kunstenaar waar ik aan moest denken bij het zien van haar werk, is de Amerikaan Richard Prince.
5 / 5
Hij heeft een sterke hang naar zijn middelbare schooltijd in de jaren '70. Zijn wat fletse foto's tonen cowboy's en girlfriends. Lydia's collages en dan met name de tweede serie, hebben diezelfde flirtende sfeer.
Daartegenover vinden we diverse werken van Karlijn Koster waaronder collages. Op één daarvan is een silhouet te zien van een figuur opgebouwd uit wolken. Dit werk doet me denken aan schilderijen van één van de meesters van het surrealisme, René Margitte.
En dan dalen we weer af en kom ik terug bij het werk van Gerben Steenvoorde. Zijn geschilderde menselijke ledematen en organen, oor, oog, longen en mond doen denken aan de tekeningen die je tegenkomt in een medische encyclopedie of een anatomie boek. Zijn schilderijen vormen ook de basis voor een goede kunstbeschouwing. Geef je ogen en oren de kost, blijf ademen, koop een werk en geniet vervolgens van een drankje...de bar is geopend... Dank u wel.
27 februari 2011